คำอธิบายหลักของความขัดแย้งขึ้นอยู่กับการแบ่งปันความกตัญญูและศักดิ์ศรี ก่อนการรัฐประหาร ผู้ปกครองของพรรค True Wing และพรรคพวกของพวกเขาครองตำแหน่งสูงสุดในขั้นสูงสุดของสังคม อย่างไรก็ตามด้วยการจัดฉากของคณะรัฐประหาร พวกเขาก้าวลงจากตำแหน่งและผู้นำของขบวนการก้าวหน้าที่ประสบความสำเร็จในเวทีการเมืองได้ก้าวขึ้นมาแทนที่ตำแหน่งที่ว่าง จึงกลายเป็นผู้รับคำขอบคุณและคำชื่นชมจากเพื่อนร่วมชาติที่มี ปลดปล่อยประเทศของพวกเขา
ผู้นำฝ่ายก้าวหน้า
และภาคประชาสังคมบางคน ที่อาจต่อสู้เพื่อความยุติธรรมอย่างกล้าหาญพอๆ กับคนอื่นๆ กลับพบว่าตัวเองเป็นผู้รับสิ่งที่แทบไม่ได้รับอะไรเลย ในที่นี้ถูอยู่เป็นเพียงมนุษย์เท่านั้นที่คนเหล่านี้รู้สึกว่าพวกเขาได้รับข้อตกลงดิบๆ เมื่อพวกเขาเริ่มรู้สึกเช่นนั้น พวกเขามักจะดูถูกและประณามฝ่ายตรงข้ามว่าเห็นแก่ตัว ทะเยอทะยาน และไร้ประโยชน์ ฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาจะถือว่าสิ่งนี้เป็นการเบี่ยงเบนความสนใจที่ซุกซนและอาจใช้วิธีเรียกพวกเขาว่าอิจฉา ไร้วิสัยทัศน์ ผู้ชายตัวเล็ก ๆ ที่มีจิตใจเล็ก
ดังนั้นเวทีจึงถูกกำหนดขึ้นสำหรับการโหนสลิงลุยโคลนเต็มรูปแบบ ซึ่งส่งผลให้ฝ่ายก้าวหน้าเสียสมาธิ ซึ่งส่งผลให้เกิดการแตกแยกและล้มเหลว การไม่ยอมรับนี้มีแต่จะทำให้ความรู้สึกรุนแรงขึ้น สร้างความตึงเครียดมากขึ้น และนำไปสู่ความโดดเดี่ยวทางการเมืองของเพื่อนร่วมงานทั้งก่อน ระหว่าง และหลังความขัดแย้งทางแพ่ง ถึงกระนั้นปัญหาทางเศรษฐกิจและสังคมที่เผชิญหน้าไลบีเรีย จำเป็นต้องมีเอกภาพ การปรองดอง และความร่วมมือระหว่างผู้มีบทบาททางการเมืองและรัฐในกิจการสาธารณะและผู้ร่วมงาน
ต่อจากนี้ไป สิ่งที่ได้รับการกำหนดขึ้นและเข้าร่วมในทศวรรษที่ 1970 และต้นทศวรรษ 1980 ไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ก้าวหน้าเพื่อรักษาบูรณภาพของรัฐและประเทศของไลบีเรีย แต่เป็นการฉวยโอกาสทางการเมืองเพื่อรวมไว้ในรัฐบาล คุณจำสิ่งที่เกิดขึ้นในระหว่างและหลังการประชุม All Liberian National Conference ในปี 1997 ซึ่งจัดขึ้นที่ Unity Conference Center ใน Monrovia ได้หรือไม่?
ไม่นานหลังจากการประชุม ผู้มีบทบาทสำคัญทางการเมืองและผู้ตัดสินใจนโยบายระดับชาติของพรรคการเมืองหลักที่ก้าวหน้า โดยเฉพาะ LPP และ UPP ได้เดินหน้าจัดตั้งพันธมิตรกับพรรค Liberia Action Party (LAP) ซึ่งก่อให้เกิดความขัดแย้งภายในซึ่งนำไปสู่การโต้เถียง การแบ่งพรรคการเมืองหลักสองพรรคที่ก้าวหน้าตามลำดับระหว่างกลุ่มต่างๆ
เราอาจเชื่ออย่างมีเหตุมีผล
หากนับตามเหตุการณ์ว่าทศวรรษ 1970 และ 1980 มีความก้าวหน้าในด้านหนึ่ง และในทางกลับกัน นักการเมืองหลังสงคราม ในรัฐบาลชุดปัจจุบันมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือความมีใจเดียวและความหลงใหล ควบคู่ไปกับความเกลียดชังที่ไม่เกี่ยวข้องกับเพื่อนร่วมงานและคนทั่วไปในด้านหนึ่งและความมุ่งมั่นอย่างจริงจังที่จะปล้นสะดมประเทศชาติก่อนที่จะสละที่นั่ง
ในความเป็นจริง เป็นพวกหัวก้าวหน้าในรัฐบาลชุดปัจจุบันที่วางแผนอย่างกระตือรือร้นและต่อสู้เพื่อความแตกแยกด้วยการฝึกใช้การเมืองแห่งการกีดกันซึ่งหมายถึงการทำให้เพื่อนร่วมงานตกเป็นเหยื่อผ่านทางพันธมิตรระดับภูมิภาคในจินตนาการ แนวคิดและความหลงใหลนี้มีมาตั้งแต่รัฐบาลชั่วคราวแห่งเอกภาพแห่งชาติ (IGNU) ในปี 2533
ในขณะที่รัฐบาลชุดปัจจุบันใกล้จะถึงทางออก ผู้มีบทบาทของรัฐและฝ่ายก้าวหน้าในกิจการสาธารณะต่างมุ่งมั่นที่จะทำให้แน่ใจว่าเพื่อนร่วมรุ่นของพวกเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่รณรงค์อย่างดุเดือดเพื่อเสนอที่นั่งสมัยที่สองของพวกเขาจะได้รับความอบอุ่นผ่านการประชุมของรัฐ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพันธมิตรทางการเมืองจอมปลอมจึงถูกสร้างขึ้นทั่วทั้งสเปกตรัมทางการเมืองในปัจจุบันเพื่อรองรับแม้แต่คนธรรมดาที่สุดในการจัดตั้งทางการเมืองใหม่ของพวกเขา
ในขณะที่กิจการสาธารณะต่ำกว่ามาตรฐาน เศรษฐกิจอยู่ในภาวะซบเซา ความยากจนกลายเป็นมาตรฐาน และสำนักงานรัฐบาลที่ศาลาว่าการฮิลล์และรอบๆ มอนโรเวีย ซึ่งเป็นที่ที่ตัวแสดงทางการเมืองและรัฐที่ก้าวหน้าในกิจการสาธารณะกำลังดำเนินการ ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นที่นั่งของรัฐบาล ฝุ่นควันคลุ้งจนไม่มีใครรู้ว่าครั้งสุดท้ายที่สำนักงานเหล่านี้ได้รับการเชิดหน้าชูตา (ส่วนใหญ่น่าจะเป็นตอนที่ประธานาธิบดีวิลเลี่ยม อาร์. โทลเบิร์ต จูเนียร์ ยังดำรงตำแหน่งอยู่) และบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยพุ่มไม้ในขณะที่คนงานกำลังยุ่งอยู่กับการเล่นหน้า จองได้ตั้งแต่ 09.00 น. ฯลฯ ช่างเป็นเรื่องตลก! นี่เป็นเรื่องตลกจริง ๆ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเลวร้ายก็ตาม
